Mój pierwszy raz z Lambrusco.

Największym, niewyjaśnionym, fenomenem polskiej telewizji są dla mnie wszelakiej maści kabaretony. Widać polski telewidz, niczym inżynier Mamoń, w sobotnie popołudnie chce oglądać te programy, które już widział, w niczym więc nie przeszkadza mu puszczany po raz setny skecz o Chińczyku,  Bożydarze, czy harataniu w gałę. W zalewie rubasznych żarciasów jest jednak jeden gość, którego wielbię i jest nim Kryspin Krisperson. W odcinku o Walentynkach udziela on kilku celnych porad dla brzydkich i głupich. Żeby znaleźć drugą połowę, brzydcy muszą się dużo ruszać. Wtedy obraz jest zamazany, Głupi zaś muszą nauczyć się słów wytrychów. Zapytani o trudną sytuację w Teheranie,  powinni odpowiadać  - „To skomplikowane” , lub „Wiesz…. i tak i nie” Brzydcy i głupi odpowiadają tak samo, ale… muszą się przy tym dużo ruszać.

W przypadku Lambrusco(więcej informacji o tym winie tutaj) czuję się zarówno brzydki jak i głupi. Zamiast mówić Wam, że opisywane poniżej butelki są „najlepsze jakie piłem”, „ciekawie wytrawne”, „intrygują kwaśną poziomką i grzybowym wykończeniem” przyznam się, że koncepcja bąbelkowego wina czerwonego była dla mnie dotychczas tak obca, że są to pierwsze Lambrusco jakie piłem w życiu. Ale fejm jakim cieszy się to wino wśród polskich krytyków winiarskich sprowokował mnie do eksperymentów.  

Metodologia była następująca. Wybrałem się do kilku miejsc, w których średnio wyrobiony poznański miłośnik wina ma szansę kupić Lambrusco. W Piotrze i Pawle nie znalazłem nic, w Lidlu udało mi się kupić Villa Bonaga za 11 złotych, podobną cenę miało Mirabello  z Biedronki, najwięcej zaś wydałem w Almie, kupując Cavicchioli Castelvetro choć wino i tak przeceniono z 21 złotych na 18.

Villa Bonaga
Lambrusco di Modena D.O.C. Amabile

Całe wino pod znakiem soczystej wiśni, zarówno w kolorze jak i w nosie owoce te grają pierwsze skrzypce. Po chwili pojawia się jednak kolejna, charakterystyczna dla Lambrusco, nuta piwniczna, w tym konkretnym przypadku mająca wyraźny zapach pieczarek, takich sowicie oblepionych ziemią. Intrygujące i całkiem przyjemne, zwłaszcza, że jak na wino półsłodkie, kwasowość jest bardzo wyraźna. Bardzo smaczne i najlepsze z całej stawki.

Mirabello
Lambrusco dell’ Emilia IGT  Amabile

Owoc bardziej schowany – głównie wiśnie i porzeczki, nad całością unosi się nuta pleśni (tak jakby wąchać Camamberta) oraz pszenicznego piwa, względnie -myszy. Wystarczająco kwasowe i lekkie żeby sączyć je z przyjemnością.

Cavicchioli Castelvetro
D.O.C Amabile,

Najciemniejsze i najładniej pachnące Lambrusco testu. Oprócz wiśni, wyraźnie wyczuć można aronie i maliny. Nuty ziemanki nie stwierdzono. W smaku jednak zdecydowanie najsłodsze, pozbawione kwasowego nerwu i przez to męczące. Nie udało mi się wypić całej butelki.

Jeżeli spytacie, jak wypadło moje pierwsze randez vous z Lambrusco, odpowiem: „ Hmmmm, to skomplikowane.”  Albo: „Wiecie…. I tak i nie.”  W Poznaniu nadal nie można kupić Lambrusco wytrawnego. Wszystkie dostępne butelki to albo Dolce, albo Amabile. Wszystkie mają alkohol na poziomie 8%, co, wraz ze słodkim charakterem,  predestynuje je do sączenia w letnie popołudnie, nie zaś do popijania karkówki. Wszystkie butelki są jednowymiarowe, proste i ubogie, ale faktycznie – bardzo smaczne. Paradoksalnie też, najsłabsza była najdroższa butelka, czyli Grasparossa. Prawdopodobnie dlatego, że winiarz najbardziej przyłożył się do swojej roboty, użył lepszych owoców i zrobił prawdziwe Amabile. Tańsze butelki z Lidla i Biedronki to wina prostsze, które mają jednak zdecydowanie więcej kwasowości i przez to pije się je znacznie przyjemniej.

Pomimo niejednoznacznych wyników mojego testu, musicie wiedzieć, że picie Lambrusco jest teraz bardzo modne.  Pełna hipsterka. Jeżeli więc idziecie do znajomych i chcecie błysnąć – kupujcie Lambrusco. Widząc buraczkową piankę w kieliszku, wszyscy będą się dziwić, może nawet krzywić, ale wyjdziecie na światowców. Pamiętajcie jednak o odpowiednio parszywym przyodzieniu. Podobno w Warszawie hipsterów od bezdomnych rozróżnia się już teraz tylko po zapachu i ajfonie.