Marek Brzeziński, Kulisy Kulinarnej Akademii.

 

 

Marek Brzeziński

Kulisy Kulinarnej Akademii

Kupiłem w Empiku za 39,90 - bardzo polecam.

Chyba największym komplementem dla książki traktującej o kulinariach jest napisać, że jest smakowita. Jako niespełniony kucharz, gastro entuzjasta, miłośnik jedzenia i kultury z nim związanej, czytam te książkę z mieszaniną zachwytu i zazdrości, jednocześnie, co kilka kartek przełykając głośno ślinę.

Książek Jeremiego Clarksona nie czytam, ale mając w rękach jedną z nich, trafiłem na kapitalny fragment dotyczący Francuzów. Szło to mniej więcej tak: nie wiem kto po raz pierwszy rozłupał ostrygę, zajrzał do środka, dostrzegł mokrego i żywego gluta i stwierdził, że wsadzenie sobie tego do ust będzie wspaniałym pomysłem, ale musiał być to Francuz. Zdanie to kapitalnie oddaje podziw, odrobinę zawiści ale też pobłażanie z jakim mieszkańcy innych europejskich krajów (na czele z Anglikami) podchodzą do obsesji kulinarnej Francuzów. Jedzenie we Francji, kraju w którym żywy glut nazywany jest diwą podniebienia, traktowane jest śmiertelnie poważnie. Trendy w powadze wyznaczał wszakże Vatel, który na wieść, że na przyjęcie wydane dla Króla Słońce nie dotrą świeże ryby, sam, honorowo, nadział się na ostrze szpady.

Brzeziński znakomicie oddaje fascynację, pietyzm i szacunek z jakim naród znad Sekwany, Loary, Girondy i Rodanu traktuje sztukę kulinarną. Świetnie uchwycone są postacie pojawiające się w opowieści, w szczególności galeria wszystkich Szefów wykładających w Le Cordon Bleu, magów patelni, obowiązkowo Francuzów. Całość podlana jest sporą dawką historii, geografii i przyprawiona solą, podstawą każdej z potraw – opisem ulic, bistro, gwarnych portów, targów, knajpek.. O ile same przepisy podane są dość technicznie, o tyle opisy doznań, jakie towarzyszą ich konsumpcji są niezwykle poetyckie. Tym samym, kwiecistym językiem opisane są w tej książce wina. Chateau les Sept Chenes jest wyborne, nawet cierpki, suchy jak zielone papierówki rocznik 2009. Do kurczaka we krwi polecany jest czerwony burgund, np. Aloxe-Corton z winnicy pod Dijon, który jest bogaty w smaki, pełny, aromatyczny i mięsisty – ulubione wino Karola Wielkiego. Podane do koziego sera Sancerre owija się na podniebieniu jak tancerka z kabaretu oplatająca swoje półnagie ciało woalem przezroczystego szala. Do żabnicy zaleca się langwedockie pickpoul, cierpkie aż zęby brzęczą, niesłychane wino wyprane niemal ze wszystkiego co winem być powinno, poza aromatem – ten jest rzekomo ambrozją, pełną kwiatów, jak łąka. Polecam tę książkę z całego serca, podróż przez kuchnie regionalne Francji musi być wspaniałym przeżyciem, ale równie wspaniale jest mieć dar takiego o niej opowiadania, żeby przenieść czytelnika w tamten świat. Autorowi tej książki się to udało.